Dit stukje gaat over gewone faillissementen en niet over failliete landen en al helemaal niet over Griekenland. Immers ben ik blijkbaar veel te stom om te begrijpen waarom er honderden miljarden naar Griekenland gaan, terwijl die gewoon de boel flessen, en er nauwelijks belasting betaald wordt en men wel lekker heel vroeg met pensioen wil en dan krijgen wij ook nog eens de schuld van hun problemen!? Betalen kunnen ze al helemaal niet meer, maar ook al zetten IMF en EU de stempel failliet op het land, het zal blijven bestaan en de burgers blijven leven, eten en geld uitgeven. Een faillissement betekent echt niet dat alles dood is.
Dat is ook niet zo bij gewone faillissementen. Velen denken nog steeds dat dan alles instort en verloren is, maar zo erg is het gelukkig niet. Als een natuurlijke persoon failliet wordt verklaard, gaat zijn leven door. Als een rechtspersoon (een B.V. bijvoorbeeld) failliet wordt verklaard, blijft die B.V. ook bestaan (minimaal tot aan het einde van het faillissement).
Nog belangrijker: ook in een failliet bedrijf zit nog altijd waarde, werkgelegenheid, productiecapaciteit, kennis en kunde, een bepaalde marktpositie enz. Daar kan een curator wat mee doen, of een opvolger of koper. In bijna elk geval zou het zonde zijn om die waarden verloren te laten gaan en met name om de ondernemer (mits te goeder trouw) van het verdere economisch verkeer uit te sluiten. Zeker in Amerika vindt men dat ronduit belachelijk: faillissementservaring is daar juist een pre. Zelf zou ik dat niet zo algemeen durven te stellen en het er in ieder geval van laten afhangen of het een ronduit zwakke ondernemer is, danwel dat hij gewoon door externe omstandigheden failliet is gegaan (bijvoorbeeld omdat een grote afnemer van hem op zijn beurt failliet is gegaan en de openstaande rekeningen niet heeft betaald e.d.). Er kunnen vele oorzaken voor een faillissement zijn en de factoren pech en geluk spelen ook in het bedrijfsleven een heel grote rol, hoezeer succesvolle ondernemers ook alle credits voor zichzelf opeisen (en de niet succesvolle het te sterk aan de boze buitenwereld wijten).
Wat ik met de kop van dit artikel heb willen uitdrukken is, dat (rechts-) personen failliet kunnen gaan; hun bedrijvigheid staat echter grotendeels op zichzelf en kan bijvoorbeeld overgeheveld worden naar een andere (nieuwe of bestaande) B.V. Ook kan een ondernemer opnieuw beginnen: hij heeft per slot van rekening de kennis, ervaring en relaties. Een B.V. is eigenlijk alleen maar een beschermende schil rondom de activiteiten van één of meer mensen en het is die schil waarvan de rechten en verplichtingen door een faillissement bevroren worden. Een bedrijf hoeft echter slechts zijn poorten te sluiten als er bedrijfseconomisch echt geen enkel bestaansrecht meer is. Voor het overige is een faillietverklaring slechts een momentopname, leidende tot een bepaalde afwikkeling van de oude schil (de B.V.) en niet meer dan dat. Geen reden dus om bij de pakken te gaan neer zitten.
Daarom ben ik het ook maar gedeeltelijk eens, met Maurice Ubaghs in zijn artikel op Wij Nederland/Limburg van 25 juni: elke doorstart van een bedrijf is beter dan het verloren laten gaan van alle waarden en bijvoorbeeld ook van werkgelegenheid, of er moet al sprake zijn van een dermate overcapaciteit in de markt, dat het faillissement een natuurlijke opruiming zou zijn. Vaak is dan echter ook geen doorstart mogelijk. Overigens raad ik iedereen wel lezing van het artikel van Maurice aan (nieuwsbrief 25 juni redactie@wijlimburg.nl). Met name hetgeen hij schrijft over marktverstoring en crediteurenschade is volkomen terecht; alleen treedt de schade voor crediteuren ook op wanneer er niet doorgestart wordt, vaak zelfs in nog ergere mate!
Charles Lückers
