Het was even schrikken om in het FD van 11 september te lezen, dat er in de zorg in Nederland per jaar al bijna €100 miljard omgaat. Tel daar bij op dat de overheid weliswaar een verstikkende hoeveelheid regels uitvaardigt, maar nauwelijks iets controleert. Ze laat dat grotendeels aan allerlei instanties over, soms machtig en soms onmachtig en met zowel overlap als forse hiaten.
Verreweg de meeste zorginstellingen streven naar zuiverheid, professionaliteit en zetten goede stappen op het gebied van zelfregulering en certificering, maar de ruimte voor geklungel en zelfs bedrog is te groot.
Zo kan iedereen een zorginstelling beginnen, zonder enige deskundigheid of ervaring. Een strafblad is ook geen bezwaar. Kortom, taxichauffeur of cafébaas worden is moeilijker in Nederland.
Typisch is ook dat weliswaar een Raad van Toezicht is voorgeschreven, maar dat de bestuurder zelf de leden daarvan kan kiezen. In de praktijk zien we daar soms vriendjes, familie en zelfs leveranciers zitten. Die laatste categorie verdient geld aan de instelling en is dus afhankelijk van de bestuurder: een doodzonde.
Daarbij gaat het veelal om kwetsbare en/of ondeskundige patiënten, die meestal zelf niet weten welke zorg ze moeten krijgen en waar ze recht op hebben en met een nogal krakkemikkig indicatieproces.
Dit alles ben ik als advocaat en faillissementscurator in de praktijk ook tegengekomen en soms nog erger dan FD het beschreef. Voor mij reden om te pleiten voor minder regels, maar betere controle (en dat laatste het liefst vooraf!) en……….(ik kan het niet laten): het consequent aansprakelijk stellen van falende bestuurders én toezichthouders!
In plaats daarvan krijgen bestuurders meestal ook nog eens een volle zak geld mee; niet alleen de omgekeerde wereld maar voor mij op zich al een vorm van falend toezicht: het zijn immers de toezichthouders die denken die cadeaus op kosten van de samenleving te mogen uitdelen. Waar baseren ze dat op??
Charles Lückers
