Het gebruikelijke kredietmodel bij banken houdt tegenwoordig in, dat debiteuren, voorraden en inventaris tot zekerheid aan de bank verpand worden en verder de directeur-eigenaar borg staat voor een bepaald bedrag. Als het tot een faillissement komt, zijn het vooral de debiteuren die het geld moeten opbrengen om de bankschuld omlaag te krijgen. Des te meer er aan debiteuren wordt binnengehaald, des te kleiner de schade voor de borg.
De banken laten de inning van de debiteuren meestal over aan de curator in het faillissement en die krijgt daar dan een bepaald percentage voor. Voor een curator is dat interessant als de debiteuren snel en probleemloos betalen. Op het moment dat hij allerlei klachten en verweren moet gaan weerleggen, legt hij er geld op toe (en dat is niet de bedoeling van een faillissement). Daarom blijven veel debiteuren ten onrechte in een faillissement dwarsliggen; ze hopen er op dat de curator het er bij laat zitten. De meeste curatoren (advocatenkantoren) zijn ook niet georganiseerd om grote hoeveelheden debiteuren te innen.
Voor de bank maakt het niet zoveel uit: die spreken voor het restant gewoon de DGA als borg aan. Om die reden heeft elke DGA er belang bij (en ons inziens ook recht op!), dat hij met behulp van een goed zakelijk incassobureau (liefst bekend met faillissementssituaties) de debiteuren zelf incasseert. De DGA die vooraf heeft aangeboden zelf de debiteuren te innen, kan – als dat door de bank geweigerd wordt en het toch bij de curator wordt gelegd- de bank verantwoordelijk houden voor de te lage opbrengst van de inning van de debiteuren door de curator en dus weigeren via de borgstelling daar voor op te draaien.
Als dat maar vaak genoeg gebeurt, mogen we verwachten dat de banken snel zullen bijdraaien!
Advocasso
Esther Loffeld / Charles Lückers
Heerlen / Maastricht
