Na een jaar lang luidruchtig gekrakeel over de overdracht van zorgtaken van rijk naar gemeenten, is het opeens verdacht stil. Uiterlijk 1 december moesten de gemeenten de zorgtaken aanbesteden (verdelen over de zorgaanbieders). Omdat die hele operatie gepaard ging met een forse bezuiniging, moeten er de nodige zorginstellingen zijn met forse tegenvallers voor volgend jaar. Sommige instellingen hebben tijdig goede afspraken kunnen maken met de gemeenten en zich op de nieuwe, kleinere, situatie kunnen voorbereiden. Veel gemeenten hebben echter tot de uiterste datum van 1 december gewacht, op zich een schandaal want de nieuwe situatie gaat al op 1 januari in. Dat betekent dat veel zorginstellingen met te hoge kosten en met name met teveel personeel zitten. Zomaar ergens anders nieuwe omzet vandaan halen is in deze monopolistische markt vrijwel onmogelijk en voorbereiden daarop konden ze zich dus al helemaal niet.
De meeste zorginstellingen hebben al flink in de overhead gesneden en een kostenreductie kan dus alleen maar uit ontslagen gehaald worden, hoe hard en vervelend dat ook is. Echter, dat blokkeren vakbonden, of op zijn minst vragen ze dure afvloeiingsregelingen, die meestal niet op te brengen zijn. Niemand heeft overigens het daarbij erover, dat alsdan zorggeld van de patiënt naar het personeel vloeit. Is dat dan de bedoeling?!
Die instellingen zullen dus noodgedwongen gaan interen op hun vermogen (voor zover al aanwezig) en uiteindelijk in de situatie terechtkomen dat het geld op is en de kosten nog steeds hoger zijn dan de inkomsten, oftewel: sluiten en (op zijn best) een doorstart na faillissement. Vakbonden en kantonrechters zijn daarbij tegenwoordig steeds feller tegen zo een doorstart met een forse personeelsreductie, ook al betekent dat dat alle werknemers hun baan kwijt zijn. Dat is vreemd, maar waar! Gelukkig zijn daar echter ook oplossingen voor.
De les uit dit alles is, dat geen enkele directie van een zorginstelling het in de ogen van vakbonden goed zal kunnen doen, echter gaat de patiënt toch altijd voor! Daarom kan men maar beter zijn eigen plan trekken, dit ten behoeve van patiënten/cliënten en personeel. Zij zullen er snel bij moeten zijn: een harde doorstart is beter dan een zachte dood!
Charles Lückers
Charles Lückers is advocaat, gespecialiseerd in ondernemingen en instellingen, vooral daarvan het bestuur, kapitaal, financiering, jaarrekening en (bescherming tegen) faillissementen. Dit omvat met name doorstarts, bedrijfssaneringen, problemen met banken en bedrijfsovernames. Hij schrijft deze columns op persoonlijke titel en roept lezers met afwijkende of aanvullende opvattingen op te reageren op charles@luckers.nl
