De recent gebleken misstanden bij Zorggroep Mosae in Maastricht bevestigen de noodzaak van modernere en actievere toezichthouders in de publieke sector. Die zullen nu eens echt allemaal “achter de cognac en sigaren uit moeten komen” en ook af en toe eens moeten afdalen naar de werkvloer (de goeden zoals Leo Urlings niet te na gekomen; zie eerder op WijLimburg.nl!).
Toezichthouders (en vooral voorzitters) zijn vaak oude politieke patriarchen, zoals Karl Dittrich van Mosae. Als PvdA’er zou je denken dat juist hij feeling heeft met de werkvloer, zich daar laat zien en de “arbeider” serieus neemt (of ben ik nu naïef?!?) Echter, ondanks jarenlange achteruitgang van de kwaliteit van de zorg en ellende op de werkvloer permitteert hij zich als verdediging “dat hem geen klachten vanaf de werkvloer bereikt hebben en dat hij daar ook niets mee kan”. Stuitend dat iemand met zo’n minachtende opmerking ook nog denkt weg te komen. Sterker nog: dat zo een man niet snapt dat hij zichzelf diskwalificeert naar de normen van vandaag………?
Dat geldt ook voor mij bekende gevallen waarin medewerkers zich rechtstreeks tot toezichthouders hebben gewend met meldingen van misstanden, waarop die medewerkers het bos in werden gestuurd met het verwijt “dat ze zich moesten schamen de bestuurder zo te beschadigen….”. Zelfs meldingen van keiharde fraude troffen hetzelfde lot: de toezichthouders gingen die meldingen niet onderzoeken, maar verweten de medewerkers “dat ze zoiets niet mochten zeggen zonder bewijzen te leveren”. Dat onderzoek naar zo’n bewijs nu juist een taak van toezichthouders is, dringt nog maar weinig tot veel ivoren torens door.
Tot we bij Toezichthouder 2.0 zijn, hebben we nog een hele lange weg te gaan in de publieke sector………
Charles Lückers